Kochać to nie znaczy być szczęśliwym 24 godziny na dobę. Czasami znaczy to także cierpieć, nawet momentami bardzo ciężko

ZDOBYTA III

ANIA

Masz złe przeczucia i z dużym niepokojem oglądasz z trybun ostatni mecz o 3 miejsce mistrzostw Polski. Drużyna Łukasza prowadzi 2-1 i są o krok od wielkiego sukcesu, a tobie drżą ręce i zaciskasz nerwowo palce na udach. Podążasz wzrokiem za Łukaszem przyglądając się każdemu jego ruchowi i podziwiasz jego skoordynowane ruchy, pełne gracji pomimo ponad przeciętnego wzrostu i sporej masy.

Cierpnie ci skóra i zastygasz przerażona, gdy twój ukochany upada pod siatką z głośnym krzykiem. Nie wiesz, co się dzieje i co zrobić, gdy koledzy znoszą z boiska skrzywionego z bólu Łukasza. Przemykasz się między kibicami i nie zwracając na siebie uwagi podążasz w kierunku wejścia do szatni tak żeby fizjoterapeuci i sam Łukasz pozwolili ci przejść obok czujnych ochroniarzy. Nie próbujesz go pocieszać, gdy wracacie ze szpitala, bo w sumie i tak nie wiesz, co mogłabyś mu powiedzieć i jak sprawić żeby mniej bolało. Trzymasz go tylko za rękę i pomagasz wysiąść i dostać się do mieszkania. Wysłuchujesz jak mamrocze pod nosem przekleństwa, od których puchną ci uszy, ale wiesz, że wszelka próba interwencji może tylko pogorszyć jego fatalne samopoczucie.

Pomagasz mu się rozebrać i położyć nogę na stoliku w salonie. Wyczuwasz, że jest coraz bardziej rozdrażniony, a lekko nieobecne spojrzenie daje ci do zrozumienia, że leki przeciw bólowe zaczynają działać. 

- Odpocznij, zrobię ci herbatę i pójdziesz się położyć – usiłujesz pogłaskać go po policzku i poprawić mu poduszkę pod karkiem, ale Łukasz odtrąca twoją rękę sprawiając, że czujesz się jak intruz.

- Ne jestem kaleką! Zostaw mnie w spokoju! – warczy na ciebie nawet nie podnosząc oczu.

- Chcę ci tylko pomóc kochanie – nie rezygnujesz z próby nawiązania kontaktu, bo wiesz, ze jest mu w tej chwili bardzo ciężko.

- Jesteś głucha, czy głupia? Chyba się jasno wyraziłem. Wynoś się i zostaw mnie samego! - pierwszy raz Łukasz podnosi na ciebie głos.  Zbierasz nerwowo swoje rzeczy i szybkim krokiem ruszasz w stronę wyjścia.

- Ania poczekaj. Kochanie przepraszam. Mój Boże Ania wróć – nie reagujesz na jego wołanie, bo rozczarowanie sprawia, że chcesz znaleźć się natychmiast z dala od niego. Dopiero głuchy huk i jęk Łukasza zmusza cię do zawrócenia.

Znajdujesz go opartego o kanapę z grymasem bólu na twarzy. Wygląda dużo gorzej niż jeszcze minutę temu, a widok jego coraz bardziej spuchniętej nogi przeraża cię. 

- Aniu nie zostawiaj mnie. Przepraszam, przepraszam – pomagasz mu wrócić na kanapę, ale  dotykając jego rozpalonego czoła wiesz, ze dzieje się coś złego. 

Rozcinasz opatrunek uciskowy na jego stopie i dzwonisz po pogotowie. Nigdy nie widziałaś czegoś takiego i tak szybko podnoszącej się temperatury. Po kilku minutach nie miałaś z nim żadnego kontaktu poza niezrozumiałymi majakami w gorączce.

Nienawidzisz szpitali, ale przez wiele godzin czuwasz przy łóżku Łukasza na zmianę z jego rodzicami. Odczuwasz ogromną ulgę, gdy silny organizm zawodowego sportowca przy pomocy trafionych antybiotyków szybko zwalcza sepsę. Boisz się jednak nawet na chwilę puścić jego rękę, boisz się, że jak wrócisz jego już nie będzie.

Masz na imię Ania i życie pokazuje ci jak niewiele do tej pory przeszłaś i jak niewiele wiesz.

ŁUKASZ

Nie wiesz, co się wokół ciebie dzieje i gdzie jesteś. Ostatnie twoje wspomnienie wiąże się z rozczarowanym spojrzeniem Ani, a potem odpłynąłeś. Rozrywający ból głowy nie pozwala ci otworzyć oczu, a denerwujące pikanie otacza cię z każdej strony i usiłuje zrobić dziurę w mózgu. Rejestrujesz coraz więcej bodźców z zewnątrz, choć ciągle nie wiesz, co jest grane. Jeszcze nigdy nie miałeś tak ogromnego kaca, chyba wyszedłeś z wprawy. Ciekawi cię czy z seksem będzie tak samo.  Ponawiasz próbę podniesienia powiek, ale jasne światło cię oślepia. Wydajesz z siebie jedynie jęk bezsilności i wspomnienia zalewają twoją głowę. Mecz, kontuzja, kłótnia z Anią, a potem totalna pustka. Czyli nie byłeś pijany i nie masz kaca. 

Twoje próby wszelkiego ruchu kończą się fiaskiem, bo coś ciężkiego przygniata twoją prawą rękę. Z wielkim trudem przekręcasz głowę i zdajesz sobie sprawę, że znajdujesz się w szpitalu. Paskudne zielonkawe lamperie i białe sufity nie pozostawiają żadnych złudzeń. Zaczynasz się denerwować i pikanie zdecydowanie przyspiesza. Już prawie całkowicie przytomny rozglądasz się wokół siebie i jedyne, co przykuwa twoją uwagę to ciemna głowa przygniatająca twoją rękę. Anka mocno ściska twoją dłoń, pomimo, iż spokojny oddech świadczy o tym, że śpi siedząc na niskim krzesełku tuż obok twojego łóżka. Zastanawiasz się jak długo tutaj jesteś i jak długo ona przy tobie czuwa. Z wielkim trudem kładziesz drugą rękę na jej głowie, a ona zrywa się jak poparzona nie mogąc uwierzyć, że odzyskałeś świadomość.

- Łukasz! Wreszcie się obudziłeś. Idę po lekarza. Nie ruszaj się – obserwujesz jak wylatuje niczym z procy z twojego pokoju. Zdążyłeś tylko zarejestrować jak bardzo źle wygląda. Miała podkrążone i zaczerwienione oczy, a blada skóra była wręcz przeźroczysta.

Po rutynowych badaniach i zapewnieniach lekarza, że wszystko zmierza w dobrym kierunku zostajecie wreszcie sami.

- Aniu kochanie jak długo tutaj jesteś? Idź do domu. Odpocznij, bo nie chciałbym żebyś dołączyła tutaj do mnie, jako pacjentka – twoja ukochana kręci tylko głową zapewniając cię, że świetnie się czuje i nie ma zamiaru nigdzie iść. Cały czas kurczowo ściska twoją dłoń, co jakiś czas podnosi ją do ust całując i przytulając do policzka.

- Dziękuję Aniu – szepczesz chyba odrobine wzruszony jej opiekuńczością.

- Za co mi dziękujesz? – jest zdziwiona twoim zachowaniem. Przysiada na brzegu lóżka i poprawia ci poduszkę. Jesteś jeszcze zbyt słaby żeby zrobić cokolwiek sam – Prześpij się. Musisz dużo wypoczywać, żeby odzyskać siły.

- Za to, że tutaj jesteś. Za to, że nie zostawiłaś mnie wtedy, gdy na ciebie nakrzyczałem. Jest mi strasznie wstyd – czujesz, że wtedy zawiodłeś wyładowując swoją złość i frustrację na jedynej osobie, której naprawdę na tobie zależy.

- Łukasz to jest większa część tego, co szumnie nazywa się związkiem.  Nie mam doświadczenia, ale to chyba nie tylko randki, śmiechy i pocałunki. Nie wyobrażam sobie, że zostawiłbyś mnie samą w takiej sytuacji.

- Kocham Cię Aniu…..

Masz na imię Łukasz i powiedziałeś na głos to, co już dawno było oczywiste