Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości.

NIEZDOBYTA VIII

ANIA

Dziwnie czujesz się siedząc w sektorze VIP i kurczowo ściskając dłoń jego córki. W twojej głowie panuje nieopisany chaos. Nie wiesz, w jakim celu Łukasz zaprosił cię na swój mecz. Może tylko chciał żebyś zajęła się Anielką, a twój głupi mózg wyobraża sobie nie wiadomo co. Otrząsasz się ze swoich czarnych myśli, gdy mała dziewczynka tak bardzo podobna do swojego ojca wesoło piszczy dając ci znać, że Łukasz do was macha i wysyła buziaki. Nie reagujesz, bo przecież to niemożliwe żebyś też była adresatką tych gestów. Dopiero Anielka zmusza cię żebyś mu pomachała. Cieplej robi ci się na sercu, gdy widzisz jak rozpromienia się jego twarz, gdy kiwasz mu przyjacielsko dłonią. Świetnie bawisz się kibicując i zdzierając gardło razem z małą, choć właściwie wspieracie tylko Łukasza, a Aniela w swój swobodny i dziecięcy sposób aż nazbyt entuzjastycznie reaguje na każde dobre zagranie swojego ojca. Skaczecie jak głupie, gdy jego zespół wygrywa i przedłuża swoje szanse na zdobycie brązowego medalu Mistrzostw Polski. Nie wiesz co zrobić, gdy mała blondyneczka wyrywa się spod twojej opieki i zbiega do barierek żeby wskoczyć w ramiona najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego w życiu widziałaś. No właśnie Aniu mężczyzny! Czy aby na pewno jesteś gotowa na to, co dzieje się między wami nawet, jeśli ty nie jesteś tego świadoma. Odrzucasz od siebie natrętną myśli, że chciałabyś żeby ciebie też tak przytulił i pocałował we włosy. Schodzisz po kamiennych schodkach, bo on wyraźnie chciał z tobą porozmawiać przywołując cię do samego boiska. Spuszczasz głowę, gdy wpatruje się w twoje oczy z szerokim uśmiechem i iskierkami w oczach jakich u niego jeszcze nie widziałaś. Był w swoim żywiole, a ty właśnie wkroczyłaś w jego naturalne środowisko.

- Aniu poczekajcie na mnie przed wyjściem. Wezmę prysznic i wrócimy do domu spacerkiem – wypuszcza córkę z ramion i powoli oddala się w stronę szatni, a ty nie możesz oderwać wzroku od jego pleców i wyobrażasz sobie głupia jak obejmuje cię tymi szerokimi, silnymi ramionami. Potrząsasz nerwowo głową żeby wymazać ten obraz.

Łapiesz Anielkę za rękę i udajesz się powoli w stronę wyjścia. Opierasz się o ścianę i w milczeniu słuchasz wesołego szczebiotu dziewczynki, choć tak naprawdę nie wiesz, o czym do ciebie mówi, bo twoje myśli zajmuje jej ojciec wyłaniający się z ciemnego korytarza. Podziwiałaś jego sprężysty krok i to, z jaką łatwością zarzucił sobie ciężką torbę na ramię żeby móc wziąć na ręce swoją małą kopię. 

- Moja panno czy nie jesteś już zbyt duża na to żeby stary tatuś nosił cię na rękach? – marszczy 

groźnie brwi, choć jego oczy śmieją się patrząc na małą z wielką ojcowską miłością. Wiesz to, bo tak właśnie patrzył na ciebie twój tato. W tym momencie czujesz się tam zbędna, bo nie pasowałaś do tego rodzinnego obrazka. Dopiero po chwili Łukasz zwraca na ciebie uwagę wypytując cię o wrażenia z meczu. Z radością opowiadasz mu jak świetnie się bawiłaś i jak wspaniałą ma córkę. Gdy patrzyło się na was z boku wyglądaliście jak rodzina. Szłaś trzymając Anielkę za rękę, a ona w drugiej rączce ściskała jego wielką dłoń, wesoło między wami podskakując. Ukradkowo spoglądałaś na jego profil, a gdy wasze oczy przypadkowo spotykały się to wstydliwe spuszczałaś głowę z ogromnym rumieńcem na bladych policzkach.

- Tatusiu ciocia Ania nauczy mnie jutro piec ciasteczka, jeśli nie będziesz miął nic przeciwko…

Masz na imię Ania i zakochujesz się, choć jeszcze tego nie wiesz… 

ŁUKASZ

Po wczorajszym meczu jeszcze rozpierają cię pozytywne emocje, a wigoru dodaje ci myśl, że może jednak masz jakieś szanse u młodej sąsiadki. Jesteś pewien, że świetnie bawiła się zarówno na meczu jak i później, gdy we trójkę wracaliście do mieszkania. Mimo to zaczynasz się odrobinę denerwować wybierając się z Anielką na naukę pieczenia ciasteczek. Boisz się, że Anka pomyśli, iż wykorzystujesz córkę żeby się do niej zbliżyć. Sam jednak zdajesz sobie sprawę, że oddałbyś duszę diabłu żeby tylko ona należała do ciebie.

Siedząc sam na salonowej kanapie przez uchylone drzwi kuchni możesz bezwstydnie przyglądać się roześmianej dziewczynie, która w równym stopniu jak twoje zdobyła też serce twojej córki. Żadna inna kobieta, która przewinęła się przez twoje życia na troszkę dłużej niż jedną noc nie potrafiła złapać choćby cienkiej nici porozumienia z Anielą. Teraz widzisz jak śmieją się posypując się mąką i rozmawiają o rzeczach na temat, których nie masz pojęcia. Chcesz jej, pragniesz jej, pożądasz jej ciała i potrzebujesz duszy. Chciałbyś ją kochać, całować, obejmować dłońmi jej piersi, pocierać sutki i patrzeć jak pod wpływem dotyku twoich palców i języka zmieniają się, jak się kurczą i nabrzmiewają. Chciałbyś wsunąć głowę między jej i uda zepchnąć ją na krawędź, a potem posiąść i zaprowadzić na wyżyny rozkoszy. Boleśnie zdajesz sobie sprawę jak daleko jesteś od tego, o czym marzysz i nie wiesz czy kiedykolwiek będzie ci dane zerwać ten kwiat. 

Cudowny zapach serowych ciasteczek z brzoskwiniami i truskawkową konfiturą przywraca cię do rzeczywistości. Zrywasz się na równe nogi i idziesz do miejsca, z którego chwilę wczesnej zostałeś wyproszony, bo mężczyźni podobno tylko w kuchni przeszkadzają. Uśmiechasz widząc ubrudzoną w cieście córkę i Anię, która miała mąkę na policzku i troszkę konfitury w kąciku ust.

- Idźcie umyć ręce, bo już wyciągam ciasteczka z piekarnika. Najlepiej smakują na ciepło – jej głos sprowadza cię na ziemię, bo już wyobrażałeś sobie, że podchodzisz do niej i zlizujesz truskawkową maź z jej ust. Uśmiechasz się szeroko na samą myśl o tym jak smakują jej usta.

- Łukasz, czemu mi się tak przyglądasz? Ubrudziłam się? – obserwujesz jak nerwowo usiłuje się wytrzeć, a w rzeczywistości tylko rozmazuje mąkę po całej twarzy.

- Daj pomogę ci – niewiele myśląc robisz dwa wielkie kroki i stajesz nieprzyzwoicie blisko jej ciała. Ciepło, jakie od niej emanuje odurza cię i pozbawia kontroli. Dotykasz opuszkami palców jej policzka, który płonie szkarłatnym rumieńcem. Jesteś dumny, bo wiesz, że to z twojego powodu. Pocierając opuszkiem palca jej gładką skórę jednocześnie nie odrywasz wzroku od jej rozchylonych różowych ust. Oddycha ciężko i płytko, ale nie ucieka przed twoim dotykiem. Jeszcze bardziej zmniejszasz odległość między wami i pochylasz delikatnie głowę jak do pocałunku. Nie jest ci jednak dane posmakować jej warg, bo słysząc tupot bosych stópek na panelach odsuwasz się niechętnie i zabierasz dłoń z jej twarzy. Ona ciągle stoi nieruchomo wlepiając w ciebie szeroko otwarte oczy i oddycha spazmatycznie rumieniąc się jeszcze bardziej. 

- Tato, tato teraz ty idź umyj ręce i jemyyyyyyyyyyyy! – pisk Anieli sprawia, że wszystko wraca na miejsce, a nieznośne napięcie między wami znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Aniu ty nas ostatnio wiecznie karmisz i rozpieszczasz, dlatego tym razem to my zapraszamy cię do nas na kolację. W niedzielę wieczorem? Co ty na to? Ja naprawdę umiem gotować – trochę zaskoczyła ją twoja propozycja, ale zgodziła się i poczułeś się jakbyś nagle zyskał skrzydła. Byłeś szczęśliwy!

Masz na imię Łukasz i wiesz, że się nie zakochałeś! Wiesz, że kochasz!

Szczęśliwego Nowego Roku kochane!!! Oby ten nowy był szczęśliwszy od 2013, oby reprezentacja Polski w siatkówce zdobyła medal na MŚ i okazało się, że nasza siatkówka, to nie przerost formy nad treścią!

Blogerkom życzę weny i wielu komentarzy pod postami. Obyśmy zawsze kończyły rozpoczęte projekty zarówno te, które piszemy jak i te które czytamy i komentujemy!